Μετά την πρώτη παρουσίαση της παράστασης στο σχολείο, η ομάδα «μετακόμισε» στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, που πρόθυμα θέλησε να φιλοξενήσει τη δουλειά μας για δύο παραστάσεις: μία στις έξι και μία στις εννιά. Δουλέψαμε σε έναν χώρο όχι μόνο γεμάτο μουσική, αλλά και τοποθετημένο σε μια γειτονιά με ιστορία ταιριαστή στην ιστορία που αφηγείται η παράσταση: η πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη που έχασε τον χαρακτήρα και τους ανθρώπους της. Έτσι, την Κυριακή 30 Απριλίου 2017 οι θεατές-ταξιδιώτες αναζήτησαν το δικό μας και δικό τους Sehnsuchtsort. Τα εισιτήρια τους καθοδήγησαν σε μια πορεία γεμάτη ερωτηματικά και ερωτήματα. Συνάντησαν το κορίτσι που ετοιμάζεται για την παρέλαση, είδαν τα συντρίμμια ενός αεροπλάνου και τον κόσμο να μικραίνει. Αναρωτήθηκαν πώς αποχαιρετάς κάποιον που ξέρεις πως δεν θα ξαναδείς ζωντανό.

Τέλος τους περίμενε ένα σκηνικό υπό κατασκευή και μια ιστορία σε έξι ερωτήσεις: στην ουσία τρεις αληθινές ιστορίες ανθρώπων των οποίων οι ζωές απαντούν κάπως σε αυτές τις ερωτήσεις. Από την πολύχρωμη Βιέννη του StefanZweig που αποχρωματίζεται, στην εξορία και την απώλεια της πατρίδας και της μητρικής γλώσσας του συγγραφέα JeanAméry, στον ιπτάμενο AntoinedeSaint-Exypéry και το αεροπλάνο του που χάθηκε. Το κοινό, αλλά και οι συντελεστές, ακολούθησαν μια πορεία προαποφασισμένη, μια πορεία ανάμεσα στα πρόσωπα και τα πράγματα που κινούνται -άλλα γρήγορα και άλλα αργά- με κατεύθυνση το μέλλον. Η παράσταση αποτελεί μια διαδρομή από το παρελθόν, στο παρόν, στη νοσταλγία: στη (συν)δημιουργία της ιστορίας.

Η παρουσίαση στο ωδείο ήταν μια διπλή πρόκληση για την ομάδα, καθώς αποτελούσε μια κίνηση εξωστρέφειας και «απομάκρυνσης» από το σχολείο. Έτσι, τόσο η συνδιαλλαγή με έναν ανοίκειο χώρο, με τον οποίο ερχόμασταν σε ουσιαστική επαφή κατευθείαν παίζοντας, όσο κι η προβολή σε ένα κοινό άγνωστο, στους ανθρώπους της πόλης, που ήρθαν να μας δουν, έδωσαν μια φρέσκια αίσθηση στην παράσταση. Η κούραση και η ένταση των δύο παραστάσεων, η χαρά και η ικανοποίηση που ακολούθησε ήταν αναμφίβολα τα στοιχεία που χρωμάτισαν αυτή την εμπειρία. Υπήρχαν δάκρυα και χαμόγελα, ευχές και νέοι στόχοι. Ευχαριστούμε πολύ όλους αυτούς που ήρθαν να αναζητήσουν το ιδεατό σημείο εκκίνησης και επιστροφής.

Μια ιστορία σε έξι ερωτήσεις

[αν η ζωή ήταν κλωστή θα ήταν τεντωμένη]

Από τον Όμιλο Διαπολιτισμικού Θεάτρου