Η ύλη μας έλεγε γλυπτική και μόλις είχαμε αρχίσει με ακριβώς αυτήν την ενασχόληση, χρησιμοποιώντας πηλό και ψαμμίτη. Δυστυχώς όμως, μας χάλασε τα σχέδια ο κορονοϊός. Οπότε δεν είχαμε πια τα υλικά μας, αλλά η ύλη παρέμεινε η ίδια. Η λύση της δασκάλας μας ήταν να μας αναθέσει να συλλέξουμε πληροφορίες για ένα άλλο είδος υλικού, το papier-mâché. Έτσι ψάξαμε στο διαδίκτυο για υποδείξεις και σχεδιάσαμε τα αγάλματα μας. Υπήρχαν μόνο δύο όροι, να είναι προτομή και ανθρωποειδές, αυτό εξηγεί και την πληθώρα ποικιλίας στα αποτελέσματα. Εμπνευστήκαμε από τα κλασσικά παραδείγματα της αρχαιότητας, ρωμαϊκούς αυτοκράτορες, μοντέρνα τέχνη ή ακόμη, ακολουθώντας το ιδανικό του πρωτοποριακού, απαρνηθήκαμε την έμπνευση άλλων έργων. Φτάνει όμως με τις περιγραφές, τα αγάλματα πρέπει να μιλούν από μόνα, αν δεν αρκούν, ό,τι και αν ειπωθεί δεν μπορεί να τα σώσει και στην αντίθετη περίπτωση, η κάθε λέξη είναι περιττή.

Λέα Κυβέλη Χρυσανθοπούλου 12α