[αν η ζωή ήταν κλωστή θα ήταν τεντωμένη]

Την Παρασκευή 17 Μαρτίου το σχολείο γέμισε θεατές-ταξιδιώτες, που ήρθαν για να αναζητήσουν το δικό μας και δικό τους Sehnsuchtsort, μια έννοια που σπάνια συμπίπτει με τον άχαρο χώρο ενός σχολείου. Τα εισιτήρια τους καθοδήγησαν σε μια πορεία γεμάτη ερωτηματικά και ερωτήματα. Συνάντησαν το κορίτσι που ετοιμάζεται για την παρέλαση, είδαν τα συντρίμμια ενός αεροπλάνου και τον κόσμο να μικραίνει. Αναρωτήθηκαν πώς αποχαιρετάς κάποιον που ξέρεις πως δεν θα ξαναδείς ζωντανό.

Στην Aulaτους περίμενε ένα σκηνικό υπό κατασκευή και μια ιστορία σε έξι ερωτήσεις: στην ουσία τρεις αληθινές ιστορίες ανθρώπων των οποίων οι ζωές απαντούνκάπως σε αυτές τις ερωτήσεις. Από την πολύχρωμη Βιέννη του StefanZweigπου αποχρωματίζεται, στην εξορία και την απώλεια της πατρίδας και της μητρικής γλώσσας του συγγραφέα JeanAméry, στον ιπτάμενο AntoinedeSaint-Exypéry και το αεροπλάνο του που χάθηκε. Το κοινό, αλλά και οι συντελεστές, ακολούθησαν μια πορεία προαποφασισμένη, μια πορεία ανάμεσα στα πρόσωπα και τα πράγματα που κινούνται -άλλα γρήγορα και άλλα αργά- με κατεύθυνση το μέλλον. Η παράσταση αποτελεί μια διαδρομή από το παρελθόν, στο παρόν, στη νοσταλγία: στη (συν)δημιουργία της ιστορίας, γραμμένης από τα ίδια τα μέλη της ομάδας.

Στις 17 Μαρτίου έκλεισε ο πρώτος κύκλος της δουλειάς μας. Ακούστηκαν μουσικές, φωνές και λόγια, γέλια και δάκρυα. Το σχολείο για μερικές ώρες έγινε Sehnsuchtsort. Ιδεατό σημείο εκκίνησης και επιστροφής, δηλαδή.

Από τον όμιλο διαπολιτισμικού θεάτρου